Ένα χρυσόψαρο αργοπεθαίνει από έλλειψη οξυγόνου σε μια πλαστική σακούλα. Κοιτάει ψηλά, τη στάθμη του νερού να κατεβαίνει σαδιστικά.
Η ίδια του η φύση το έχει προετοιμάσει. Του αρνήθηκε να έχει βλέφαρα, ώστε να κλείνει τα μάτια του και να εθελοτυφλεί.
Ενώ η μνήμη του δεν του επιτρέπει να θυμηθεί ποιός δημιούργησε την οπή που του στερεί την ίδια του τη ζωή, ποιός ήταν αυτός που κατέστρεψε τον τεχνητό του μικρόκοσμο...
Εντούτοις, από επιλογή, δεν αντιδρά. Παραμένει ήρεμο και επιλέγει την αδράνεια. Όχι επειδή δεν μπορεί. Απλά επιλέγει συνειδητά αυτή τη συμπεριφορά. Διαγράφει από την περιορισμένης χωρητικότητας μνήμη του όσα το ενόχλησαν και επιλέγει να υπομείνει καρτερικά το τέλος του, συνεχίζοντας τον αρμονικό χορό του.
Ο εγωισμός του άλλωστε δεν του επιτρέπει να δώσει αξία σε μικρότητες. Ακόμα και όταν το νερό έχει λιγοστέψει, αυτό εξακολουθεί να κοιτάζει ψηλά. Όχι τη στάθμη του νερού, όπως χαιρέκακα θέλησαν να πιστεύουν οι περισσότεροι, αλλά τα αστέρια που τρεμοπαίζουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου